Related Articles
Ik was denk ik 8 jaar toen ik mijn eerste dagboek kreeg. Het was een verjaardagcadeautje waar ik al langere tijd mijn zinnen op gezet had. Als acht jarig meisje schreef ik vooral over paarden en heel soms over kleine verdrietige voorvallen. Ook ontstond in deze tijd de eerste poging om zelf gedichtjes te schrijven. Wat ik vooral zo aantrekkelijk aan een dagboek vond was het kleine zilverkleurige sleuteltje wat er bij hoorde, door middel van dat sleuteltje kon ik al mijn geheimpjes verborgen houden. Tenminste dat dacht ik…
Een paar jaar verder
Na een paar jaar ontdekte ik dat mijn zus ook een dagboek bijhield en ow wat was het spannend en moeilijk om daar niet in te kijken. Ik was zo vreselijk nieuwsgierig naar mijn grote zus haar geheimen. In eerste instantie hield mijn geweten me tegen, ik kon toch niet zomaar in haar dagboek kijken? De angst dat ze het zou ontdekken en daarna vreselijk boos op me zou worden hielden me tegen. Maar toen zo maar uit het niets zag ik het sleuteltje van haar dagboek liggen… De verleiding werd te groot, ik kon het gewoon niet laten.. Heel voorzichtig en stilletjes alsof ik ieder moment betrapt kon worden opende ik haar dagboek. Het voelde haast als heiligen schennis, ik deed iets wat ten strengste verboden was en diep van binnen wist ik dat ook wel. Uiteindelijk was het helemaal niet zo leuk en spannend als ik gedacht had wat ik las en een beetje teleurgesteld legde ik het dagboek weer op zijn plaats terug.
Wroeging om inbraak
Eigenlijk was de wroeging, de spijt, dat ik inbreuk op haar privacy had gepleegd nog het meest teleurstellend. Het deed de spanning die ik had om de geheimen van mijn grote zus te kunnen ontdekken helemaal teniet.
Mijn eigen geheimen
En langzamerhand viel bij mij het kwartje dat ook mijn dagboeken gelezen zouden kunnen worden, zo moeilijk was dat immers niet, dat had ik immers zelf ontdekt. Een nieuw project werd gevormd, hoe er voor te zorgen dat niemand ooit mijn geheimen zou kunnen lezen zonder dat ik dat zou merken. Ik verzon van alles. Ik plakte bijvoorbeeld een lange haar met plakband dwars over mijn dagboek, met de gedachte dat deze af zou breken als iemand stiekem mijn dagboek wilde openen. Ook schreef ik hoe ik er over dacht als iemand mijn dagboek zonder medeweten zou lezen. Ik schreef: Ik weet dat je nu iets aan het lezen bent wat niet voor je bestemd is en ik vind dat ontzettend GEMEEN!! Dit deed ik met de gedachte dat de stiekeme lezer zich ontzettend schuldig zou gaan voelen en het nooit weer zou doen.
Mijn maatje
Op een gegeven moment werd mijn dagboek mijn echte maatje. Er waren veel problemen in het gezin waar ik opgroeide en ik kon deze tegen niemand kwijt. Mij was immers geleerd dat je problemen die je thuis ervoer ook binnenshuis hield. Een zware last voor zo n jong meisje maar ik wist niet beter. Toch moest ik al deze gevoelens ergens kwijt en de enige manier was schrijven, schrijven in mijn dagboek. Inmiddels was het al mijn zoveelste dagboek, ik werd een “echte” schrijver. Al mijn problemen en ervaringen schreef ik hierin op. Ook begon ik met gedichten te schrijven en dat gaf me een goed gevoel. Mijn geweten en herinnering aan het stiekem lezen van het dagboek van mijn zus gaven helaas altijd nog een gevoel van onrust, de angst dat anderen even goed in mijn dagboek zouden kunnen willen lezen was niet echt prettig.
Jaren later
Toen ik ging samen wonen nam ik al mijn dagboeken mee. Ik kon al mijn geheimen toch niet achterlaten? Keurig en veilig in een verhuisdoos opgeborgen werden ze in een kamertje gestald. Na een paar jaar werden de dagboeken weer te voorschijn gehaald, gewoon om eens terug te kijken, terug te lezen hoe ik me destijds gevoeld had. Een soort van verwerken, zo zag ik het. Ik liet fragmenten aan mijn vriendje lezen met de hoop dat hij me beter zou begrijpen, ik had per slot van rekening ook heel wat over onze verkeringstijd in mijn dagboek geschreven. Ik kan niet zeggen dat dat geholpen heeft, een man kijkt toch anders tegen “problemen” aan dan een vrouw. Wat voor mij belangrijk en ingrijpend was, was voor hem slechts een gebeurtenis. Toch hebben we ook hard kunnen lachen om de dingen die we samen meegemaakt hadden en die ik zo uitgebreid in mijn boeken beschreven had.
Uiteindelijk gingen ze de versnipperaar in
Ja echt waar, na een aantal jaren gingen al mijn dagboeken de versnipperaar in. Zo jammer! Ik zou het nu erg leuk vinden om ze eens terug te kunnen lezen, te kijken hoe ik me ontwikkelde als meisje naar een jonge vrouw. Gedichten die ik toen schreef, waren ze echt zo goed als ik dacht? Nog steeds houd ik van schrijven, gevoelens verwoorden in gedichten is iets wat ik heel graag doe.
Inmiddels heb ik zelf een dochter
Ook mijn dochter heeft het leuke van in een dagboek schrijven ontdekt. Zo leuk te zien hoe ze haar sleuteltje verstopt en dat ze met een speciale onzichtbare pen daarin schrijft. Super leuk! Gelukkig weet ik hoe belangrijk het is dat je je geheimen als meisje kunt opschrijven en dat je er op vertrouwen kan dat niemand die ooit zal kunnen lezen zonder dat jij daar toestemming voor geeft.
Daarom zoek ik mee
Dat ik vroeger stiekem in het dagboek van mijn zusje keek en me daar schuldig over voelde en dat ik daardoor zelf onzeker werd over de veiligheid van mijn eigen privacy maakt dat ik haar help om een speciaal plekje te vinden waar ze haar dagboek veilig kan opbergen en dat doe ik met liefde. Ik weet immer hoe belangrijk dat is.
